Not on George’s watch

Acteur George Clooney heeft in samenwerking met Google en de VN organisatie Unosat een project opgezet dat moet voorkomen dat er een nieuwe burgeroorlog uitbreekt in Sudan. Het door George opgezette Not on our Watch en een aantal andere organisaties gaan per satelliet de grens tussen Noord- en Zuid Sudan in de gaten houden. En als er dan iets niet in de haak is, zet George het mooi op internet.

Wat een man… Hij speelde de mooiste dokter ter wereld, hij rijdt motor, hij drinkt liters sterke koffie en nu stuurt hij dus ook al satellieten af op Sudan.

‘Wij willen potentiële plegers van genocide en andere oorlogsmisdaden laten weten dat we hen in de gaten houden’, zegt George. Ik zie hem voor me. Wenkbrauwen in de don’t fuck with me stand. Een priemende blik in zijn reebruine ogen. Het eerbiedwaardige grijzende baardje. Respect.

Toch begrijp ik het niet helemaal. Volgens Clooney is het veel moeilijker om massale wreedheden te begaan in het spotlicht van de media. Jamaar George, denk ik dan, dat is toch precies wat er de hele tijd gebeurt?

Het geeft niks hoor. Het blijft fantastisch dat the sexiest man alive zijn nek uitsteekt en zijn status inzet voor de goede zaak. En misschien dat het plan inderdaad wel moord en doodslag in de kiem smoort. Als je weet dat George Clooney vanuit de ruimte naar je zit te staren, moet je wel van hele goede huize komen wil je dan nog in staat zijn een genocide te beginnen.

Vandaag het recept voor een heel simpel dessert waarvoor George vast ook graag zijn bed uitkomt.

Vanilleroomijs met hete espresso

Voor 1 persoon

55 g pure chocolade van goede kwaliteit, in stukjes

1 el tia maria

3 bolletjes vanilleroomijs

1 kleine kopje hete espresso, ongeveer 0,5 dl

Doe de chocolade in een kom en zet die op een pan zachtjes kokend water. Laat de chocolade smelten. Roer er de tia maria doorheen.

Schep het ijs in een schaaltje, schenk er de hete espresso overheen, gevolgd door de gesmolten chocolade. Eet heel snel op.

Geen best oliebollenjaar

Meesterbakker Voskamp uit Spijkenisse is winnaar van de jaarlijkse AD oliebollentest. Daarmee versloeg hij ‘Oliebollenkoning’ Richard Visser die de test maar liefst zeven keer won.

Ik ben heel blij voor meesterbakker Voskamp. Als je met je oliebollen meer dan honderd concurrenten weet te verslaan, verdien je een pluim in de krant. Maar ik vind het wel zielig voor Richard Visser die zijn oliebollenkroon nu moet afstaan aan een ander. Het afgelopen jaar was al een rampjaar voor Richard. Zijn vader overleed, hij kreeg te maken met een overval en toen werd ook nog eens zijn kraam in brand gestoken. Ik snap heel goed dat je oliebollen dan een stuk minder lekker gaan smaken.

Volgens de jury is 2010 niet zo’n best oliebollenjaar. In sommige gevallen was het proeven zelfs een traumatische ervaring. Zo worden de oliebollen van de Gebakkraam in hetzelfde Spijkenisse in het juryrapport omschreven als ‘moddervette braakballen die net zo snel naar binnen als naar buiten glijden’. Ik vind dat wel een heel beeldende omschrijving. Je zal als jurylid zo’n bol moeten eten. Dan krijg je toch veel zin om zo’n kraam in lichtelaaie te zetten.

Meesterbakker Voskamp heeft het recept van zijn oliebollen in de kluis gestopt. Dat vind ik nou ook weer een beetje overdreven. Alsof iemand het in zijn hoofd haalt om een oliebollenrecept te stelen. Maar misschien is Voskamp wel bang voor de bakkers van de Gebakkraam. Als je moddervette braakballen in visolie bakt, kun je wel een goed receptje gebruiken.

Vandaag, eventueel om vieze oliebollen mee weg te spoelen, het recept voor een kruidige gluhwein.

Gluhwein

1 vanillestokje

1 fles volle rode wijn

rasp van 1 sinaasappel, sinaasappel in vieren

paar takjes verse tijm

1 klein kaneelstokje

2 kruidnagels

suiker naar smaak (minimaal 2 el)

Druk de kruidnagelen in een van de de sinaasappelparten. Snijd het vanillestokje open en schraap de zaadjes eruit. Doe het stokje en de zaadjes in een pan. Voeg alle andere ingredienten toe en laat de wijn minimaal een half uur trekken. Laat de wijn niet koken anders vervliegt de alcohol en wordt Oud & Nieuw een stuk minder gezellig.

Je zal maar aan het Museumplein wonen

Omwonenden van het Museumplein in Amsterdam hebben een rechtszaak tegen de gemeente aangespannen om te voorkomen dat de Staatsloterij er het Oudejaarsfeest gaat organiseren. Het Bewonersoverleg Concertgebouwbuurt voert aan dat er vorig jaar overlast was van de soundchecks en luidruchtige feestgangers. En verder zou volgens hen -  de feestjes rond het WK meegeteld - het officiële aantal van zes grootschalige evenementen per jaar worden overschreden.

Je zal er maar wonen aan dat Museumplein. In de lente staat al dat voetballende tuig het gazon kapot te trappen. In de zomer kun je nergens behoorlijk zitten want het voetballende tuig heeft in het voorjaar het hele gazon kapot getrapt. In de herfst waait je hond weg, want nergens beschutting. En in de winter wordt de sierbestrating zo glad dat je regelrecht bij de Albert Heijn de kelder in glijdt. En als je dan álles hebt gehad, krijg je aan het eind van het jaar ook nog een soundcheckende Beau van Erven Dorens op je dak. Nee, ik begrijp het Bewonersoverleg volkomen.

Burgemeester van der Laan niet. Hij wil Beau en Tooske en Xander en Nick & Simon heel graag op dat Museumplein. En daarom beroept hij zich op overmacht. Want dat Nederland tijdens het WK zo goed zou spelen, had niemand kunnen voorzien. Dan kun je niet anders dan drie avonden een groot scherm ophangen en duizenden mensen het net ingezaaide grasveld kapot laten trappen. Dat is overmacht en dat telt niet.

Ik ben benieuwd wie het kort geding gaat winnen. Maar ik heb zo’n vermoeden dat het Bewonersoverleg Concertgebouwbuurt het onderspit gaat delven. En dat de omwonenden ook dit jaar hun oliebollenfeestje samen met Beau en lallende feestgangers moeten vieren. Als ik het Bewonersoverleg was zou ik nu alvast bij de gemeente een vergunning aanvragen. Voor het bouwen van een geluidswal rond het hele Museumplein. Zie je ook dat kale gras niet meer.

Vandaag het recept voor hapje dat straks verrukkelijk smaakt bij de champagne. Maak de jam een paar dagen van tevoren.

Coquilles met crème fraiche en tomatenjam

Voor 4 personen

1 kg rijpe pomodorotomaten

10 g fijne kristalsuiker

10 g zeezout

10 g versgemalen zwarte peper

1 tl mosterdpoeder

1 ½ dl rode wijnazijn

75 g verse gember, geschild en fijngehakt

8 tenen knoflook, gepeld en fijngehakt

5 rode pepers, fijngehakt

140 g fijne kristalsuiker

4 el vissaus

8 grote coquilles, zonder kuit

crème fraiche

handje rucola

Verwarm de oven op 100°C. Snijd de tomaten overlangs doormidden en leg ze met het snijvlak omhoog op een bakplaat. Meng in een kommetje de suiker, zout en peper en bestrooi er de tomaten mee. Rooster de tomaten 3-4 uur in de oven.

Neem de tomaten uit de oven en doe ze in een grote pan. Voeg alle andere ingrediënten toe  en verwarm op laag vuur. Laat 2 uur zachtjes koken, roer regelmatig. Bewaar de jam in een afsluitbare bak in de koelkast of schep in gesteriliseerde potten. De jam is dan tot 1 maand houdbaar.

Haal de tomatenjam tijdig uit de koelkast. Bak de coquilles in  een koekenpan in een beetje olijfolie 1 ½ - 2 minuten aan elke kant of gril ze in een grillpan. Lepel op elke coquille een klodder crème fraiche en een klodder van de kleverige tomatenjam. Serveer op wat rucola.

Erwin Krol is vast stikjaloers op de Chinezen

China heeft een nieuwe hobby: spelen met het weer. Het land investeert miljoenen yuan in technieken waarmee het weer kan worden gemanipuleerd. Door regen, zonneschijn en andere weersoorten naar de hand te zetten, wil Peking natuurrampen voorkomen en het bijvoorbeeld laten regenen in perioden van grote droogte.

Tijdens de Spelen 2008 heeft China al wat foefjes uitgehaald om te zorgen voor blauwe luchten boven het Olympisch park. Eerst joegen ze de automobilisten de stad uit. Toen moesten de pekingeendroosteraars ophouden met roosteren. En tenslotte, vlak voor de opening, schoten meteorologen chemische middelen de lucht in om het te laten regenen voor de wolken Peking bereikten. Kijk, zo wordt weerman zijn pas echt een interessant beroep.

Misschien is het voor Nederland ook niet zo’n gek idee om geld te steken in dit soort technieken. Laat de Chinezen maar lekker in de zon paraderen, wij gaan weer bloot naar Dance Valley. En als er dan een sneeuwstorm op komst is precies op de dag dat de halve bevolking op kerstreces gaat, stel je zo’n storm gewoon een paar dagen uit. Of je verplaatst ‘m naar Duitsland.

Ik kan me voorstellen dat Erwin Krol stikjaloers is op de Chinezen. En dat hij ervan droomt om bewapend met een enorm weerpistool het weer te presenteren. Om dan, als het dagen achtereen schit-te-rend weer is geweest, gewoon ’s lekker met dat pistool een enorme stortregen los te schieten. ‘April doet wat hij wil, maar ik ook hoor mensen!’.

Vandaag het recept voor een verkwikkende maaltijdsoep die past bij regen, zon, hagel, ijzel en sneeuw.

Bamisoep

Voor 2 personen

1 liter kippenbouillon (van 2 biologische bouillonblokjes)

2 tenen knoflook

6 mie-nestjes

4 el olie

Flinke ui, in halve ringen

2 eieren

1 biologische kipfilet, in reepjes

2 el oestersaus

1 el vissaus

1 tl sambal manis

1 ons rauwe garnalen

handje taugé

handje peultjes, afgehaald

struikje boksoi, onderkant afgesneden, bladeren losgehaald

handje verse koriander, grofgehakt

Kippenbouillon op het vuur zetten en met 1 gehalveerde teen knoflook zachtjes laten trekken. Mie koken volgens de aanwijzingen op de verpakking. Mie over twee diepe kommen verdelen.

Kipfilet in een kom doen, resterende teentje knoflook erboven uitknijpen, oestersaus, vissaus en sambal toevoegen en goed omscheppen. Laten marineren.

In een wok of koekenpan 2 eetlepels olie verhitten, ui toevoegen en fruiten tot de ui zacht is. Eieren toevoegen, door de ui roeren en kort bakken tot de eieren gestold zijn. Ei-uimengsel uit de pan halen en verdelen over de soepkommen. Pan schoonmaken, rest van de olie verhitten en hierin de kipfilet bakken. Uit de pan halen en over de kommen verdelen. Boksoi en peultjes in het achtergebleven vet bakken tot de bladeren zijn geslonken en de peultjes felgroen zijn. Op het laatst de taugé toevoegen, eventueel ‘afblussen’ met een scheutje vissaus en oestersaus. Groenten in de kommen scheppen, de hete bouillon erover schenken en bestrooien met koriander.

Zou Hans Klok ook diepvriesbestendig zijn?

In Engeland heeft een goochelaar zichzelf 24 uur laten invriezen voor het goede doel. Hij klom in een ijsblok van twee meter bij zeventig centimeter breed en klom er na 24 uur weer uit. En het enige dat hij droeg was een paar schoenen, een broek en een trui.

Ik vind het een fantastische prestatie. Zes dagen zonder eten in een glazen huis zitten is ook geen sinecure, maar 24 uur vrijwillig je kont eraf laten vriezen vind ik toch wel wat heldhaftiger. Bovendien kun je geen plaatjes draaien in een blok ijs.

De goochelaar, Claus Fox, had als enige veiligheidsmaatregel een mobiele telefoon meegenomen in zijn vrieskist. Want als er dan iets was kon hij tenminste zijn vriendin Sabine Pichler waarschuwen. Dat is toch ook een beetje raar denk ik dan. Zit je 24 uur naast je vriend die zich vrijwillig als een ijslolly laat inpakken en elke keer als je mobieltje gaat denk je dat hij het is. 'Schat, Claus hier, ik ben nu 20 graden onder nul misschien tijd om er een straalkacheltje bij te zetten'.

Het is niet duidelijk hoeveel geld ‘mr. Freeze’ met zijn stunt heeft opgehaald. Maar ik hoop van harte dat het aanzienlijk bedrag is. En ik hoop ook dat andere goochelaars zijn prachtige initiatief zullen kopiëren. Hans Klok in een zwart T-shirt in een blok ijs en dan zo’n witte tijger erop en Pamela Anderson ernaast met een mobieltje. Als je dan geen tonnen weet binnen te sleuren weet ik het niet meer.

Vandaag een ijsje dat heel wat beter smaakt dan Claus Fox.

Hazelnootsemifreddo met gekonfijte vruchtjes

Voor 8 personen

125 g gepelde hazelnoten, geroosterd

175 g fijne kristalsuiker

2,75 dl room

3 eiwitten

50 g fijngehakte gekonfijte citrusschil

3 el Cointreau

Bekleed een cakevorm met plasticfolie, laat de folie aan alle kanten overhangen. Doe de helft van de suiker in een pan met zware bodem, roer er 2 eetlepels water door en breng op middelhoog vuur aan de kook. Laat pruttelen tot na 5 minuten een diepbruine karamelkleur ontstaat. Neem de pan van het vuur, schep de noten erdoor en schenk het mengsel op een stuk ingevet bakpapier. Laat afkoelen en hard worden. Breek de karamel in stukjes en maal tot een grof poeder in de keukenmachine.

Klop de room tot stijve pieken en zet in de koelkast. Klop in een schone kom de eiwitten stijf. Klop er dan beetje bij beetje de rest van de suiker door tot het eiwit glanst en stevig is. Spatel er de karamel en gekonfijte citrusschil door, dan de geklopte room en Cointreau. Schep in de cakevorm, strijk het glad en sla het plasticfolie erover. Zet 2 uur in de vriezer. Snijd de semifreddo in plakken en serveer.

Met of zonder been, elke toerist is er een

In Sharm el-Sheikh is zondag een Duitse toeriste doodgebeten door een haai. In de dagen ervoor werden er bij vijf mensen armen en benen afgehapt. En nog steeds weigert de Egyptische overheid de rode vlag te hijsen.

Donderdag werden er twee haaien gevangen. Volgens de autoriteiten zaten die achter de aanvallen. Hoe weten ze dat nou denk ik dan. Je kunt heus niet aan een haai zien dat hij in mensen heeft gehapt. Ik neem aan dat ze die haaien dus hebben opengesneden er een paar armen en benen hebben uitgehaald. Wat heb je toch een smerige beroepen.

Nu duidelijk is geworden dat die twee het niet alleen hebben gedaan, begint men zich op het hoofd te krabben. Want hoezo gaat een visetende haai zomaar als een dolle mensen te lijf? Nu blijkt dat er onlangs een lading dode schapen in zee is gedumpt. En haaien worden haai van bloed. En dan gaat ze dus op zoek naar Duitsers.

De oplossing van het probleem is simpel. Haal de mensachtigen een tijdje uit het water. Dan worden die haaien niet geprikkeld en gaan ze gewoon weer achter andere diersoorten aan. Maar het ministerie van Toerisme peinst er niet over om de stranden af te sluiten. Elke toerist is er eentje. Met of zonder been.

Het is te hopen dat de mensen zelf zo verstandig zijn het duiken even achterwege te laten. Ik vraag me sowieso af wat je daar nu nog onderwater moet. Tussen dolle haaien zwemmen is al niet zo’n lolletje, maar als je dan ook nog dooie schapen tegenkomt is je vakantie goed vergald.

Vandaag, om toch wat in de sfeer te blijven, een recept voor een rode gehaktsaus.

Gehaktsaus voor de spaghetti

500 g biologisch rundergehakt

1 grote ui of 2 kleine rode uien, gesnipperd

2 teentjes knoflook, fijngehakt

½ groene paprika, in blokjes

1 rode peper, zaadjes verwijderd, fijngehakt

1 kleine courgette, in blokjes

half doosje kastanjechampignons, grof gesneden

1,5 blikje tomatenpuree

laurierblaadje

snufje oregano

snufje peperoncini

scheutje ketjap manis

1 tl suiker

Rundergehakt in een beetje boter of olijfolie rul bakken. Kruiden met zout en peper. Uit de pan nemen. Ui met de knoflook, paprika en rode peper fruiten tot ze zacht zijn. Courgette en champignons toevoegen en bakken tot ze zacht zijn. Gehakt weer aan de pan toevoegen. Tomatenpuree en een scheut water toevoegen. Laurierblaadje, oregano, peperoncini en ketjap toevoegen en door de saus roeren.  Op smaak brengen met zout en peper en de suiker. 10 minuten op de laagste stand laten pruttelen. Af en toe roeren. Serveren met spaghetti en geraspte oude kaas.

Hoge nood breekt wet

De Tweede Kamer is vandaag ingestemd met een motie van SP-er Farshad Bashir om ervoor te zorgen dat er in elke trein een toilet komt.

Het zit namelijk zo, je kunt niet plassen op een Sprinter. De Sprinter was bedoeld voor korte stukjes en de NS vond dat de mensen dan hun plas maar even op moesten houden. Maar tegenwoordig trekt de Sprinter ook lange sprintjes. En dan wordt het wel wat lastig zonder toilet.

Natuurlijk begrijp ik de problematiek. En ik leef vooral mee met de conducteur die het op de Sprinter zonder een wc moet stellen. Je zal toch maar met een volle blaas op een fluitje moeten blazen. Ik zou die trein mooi laten staan.

Wat ik alleen niet snap is hoe het komt dat men zich in de Tweede Kamer dagen bezighoudt met dit soort triviale zaken. En dat Groen Links-Kamerlid Ineke van Gent roept ‘dat het toch van de gekke is dat we straks in elke trein kunnen internetten, maar niet kunnen plassen’. Dat soort dingen zeg je toch niet door een microfoon?

Toch hebben we veel aan mevrouw Van Gent te danken. Want dankzij haar kan de NS hoogstwaarschijnlijk al op korte termijn 50 miljoen steken in het bouwen van wc’s. We moeten de broekriem dan misschien aantrekken in Nederland, maar als we moeten gaat ‘ie los.

Vandaag, om er straks in vol ornaat van te genieten, een recept voor pasta met vochtafdrijvende asperges.

Linguine met groene asperges en pestoroom

Voor 2 personen

200 g linguine

1 el olijfolie

1 teen knoflook, fijngehakt

bundeltje groene asperges, houtige uiteinden afgebroken, in stukken

handvol diepvrieserwtjes

1 ons peultjes

100 ml slagroom

2 opgehoopte el basilicumpesto (liefst verse)

Linguine in ruim kokend, gezouten water koken volgens de aanwijzingen op de verpakking. Intussen de olijfolie verhitten en kort de knoflook fruiten. Asperges toevoegen, op hoog vuur omscheppen, scheutje water toevoegen en laten bakken tot de asperges beetgaar zijn. Erwtjes, peultjes, room en pesto toevoegen, 1-2 minuten omscheppend doorwarmen. Op smaak brengen met zout en versgemalen zwarte peper. Linguine door de saus scheppen en serveren.

Een broekje in de brandkast

Gisteren heeft iemand 31.250 euro neergeteld voor een onderbroek. Dat is best veel geld voor een onderbroek, maar het ging hier om de onderbroek van niemand minder dan Napoleon Bonaparte. Kijk, dan valt het wel weer mee. De broek is van zijde, ivoorkleurig en er is een kroontje met een N op geborduurd. Een koninklijke onderbroek dus.

Het is jammer dat de berichtgeving hier wel zo’n beetje ophoudt. Want er rijzen natuurlijk een hoop interessante vragen. Bijvoorbeeld over de maat van die broek. We weten allemaal dat Napoleon een klein opdondertje was. Dus heeft de meneer die 31.250 euro heeft betaald nu een piepklein jongensonderbroekje in zijn kluis of toch nog wel stevige broek een keizer waardig? En gaat het om een lekker flodderige boxer of om een strakke slip met verstevigd kruis?

Wat ik ook graag zou willen weten is wat de koper nou met die broek gaat doen. Zou hij ‘m netjes in een vitrine leggen, mooi met een spotje op die N, en elke dag even het zijde aaien? Of legt hij zijn nieuwe aankoop op zijn eigen stapeltje boxers en trekt hij bij speciale gelegenheden de Napoleonbroek aan? Ik vermoed het laatste. Als je zoveel geld neertelt voor andermans ondergoed, dan wil je daar iets mee. Dan hunker je naar de beleving van koninklijke zijde uit het begin van de 19^e eeuw aan je kont.

Vandaag het recept voor een straffe cocktail die je goed kunt gebruiken als je net 31.250 euro hebt uitgegeven aan een antieke onderbroek.

Cocktail Napoleon

60 ml gin

15 ml Grand Marnier

15 ml rode Dubonnet

Schenk de ingrediënten met gecrushed ijs in een cocktailshaker. Schud tot de shaker beslaat en schenk de cocktail in glazen.

We wachten gewoon op Wikileaks

Rusland mag het WK voetbal 2018 organiseren. FIFA voorzitter Sepp Blatter maakte de uitslag persoonlijk bekend. En dat moesten we weten ook. Toen mijnheer Blatter ein-de-lijk dat kaartje uit de envelop had en uit zijn mond liet horen dat het Rusland werd, was het al weer bijna tijd om na te denken over de organisatie van het WK voetbal 2026. Maar goed, wij piesen naast de pot. En we piesen samen met de Verenigde Staten, Zuid-Korea, Australie en Japan.

Wij Nederlanders stellen ons in zo’n situatie natuurlijk sportief op. Premier Rutte twitterde vrolijk dat er bij sport maar een de winnaar kan zijn en feliciteerde Rusland op die warme, zonnige manier die we zo goed van hem kennen. Jelger Zee, woordvoerder Detailhandel Nederland, ziet nog volop commerciele mogelijkheden, zolang het Nederlandse elftal zich maar weet te plaatsen voor de eindronde. En zijn collega Lodewijk van der Grinten, directeur Koninklijke Horeca Nederland, staat dan klaar hoor, voor het Oranjefeestje.

Bah. Wat we natuurlijk allemaal denken maar niet hardop zeggen, is dat er een heel vreemd luchtje aan dit zaakje hangt. Een luchtje van sigarettenrook, leren jasjes en foute aftershave. Een luchtje dat vaak hangt om korte, kalende mannen met een vreemd accent. Mannen die best een beetje op mijnheer Blatter lijken eigenlijk.

We wachten af. Misschien komt Wikileaks binnenkort nog wel met het bericht dat mijnheer Blatter samen met premier Poetin bezig is een kernraket te bouwen. En als de FIFA dan met de billen bloot gaat en de boel weer openbreekt, sturen we Ruudje gewoon opnieuw.

Vandaag, ik weet ook niet precies hoe ik erop kom, een recept geinspireerd op de Kalfsvlees met Marsala uit het Maffiakookboek van Joseph ‘Joe Dogs’ Iannuzzi.

Kip met Marsala

Voor 4 personen

5 el bloem

4 kipfilets (biologisch), overdwars gehalveerd en platgeslagen tussen plasticfolie

50 g boter

1 dl Marsala

2 el Grand Marnier

doosje champignons, in plakjes, gebakken

sap van ½ citroen

zout en peper

Bestuif het vlees aan beide kanten met bloem. Verhit de boter in een koekenpan. Schud overtollig bloem van de kipfilets en bak ze aan beide kanten bruin. Neem de kip uit de pan en houd warm. Schenk de Marsala in de pan en roer. Schenk er de Grand Marnier bij, roer en steek de saus aan om de alcohol te laten verdampen. Kook de saus als de vlammen zijn gedoofd, tot de helft in, doe het vlees weer in de pan en warm 5 minuten door. Roer er de champignons, het citroensap en zout en peper door en serveer.

Met ballen aan boord valt het reuze mee

En dan ligt er nu weer een veerboot vast. Er is iets met het klimaat en het openbaar vervoer in Nederland. Als het herfstblaren waait dan remt het niet, als het sneeuwt dan rijdt het niet, als het vriest dan evacueert het niet. Het enige dat wel op volle toeren draait, is de media. We kunnen geen genoeg krijgen van berichtgeving over stagnerend verkeer. En ik geef toe, het is inderdaad erg amusant.

Het is natuurlijk helemaal niet leuk om uren op een boot op een zandplaat vast te zitten. En zeker niet op een dag dat je elk moment pinguïns in de straat verwacht. Maar als ik Ger van Langen van rederij Wagenborg hoor vertellen over de situatie ter plaatse, dan zou ik bijna willen dat ik op die zandplaat zat. Wat een gezellige boel zeg. De kachel brandt en de mensen zijn lekker toegedekt met dekentjes. Er wordt gelezen en gekaart en de eilanders doen voorspellingen over hoe lang het nog gaat duren. En er zijn gehaktballen.

De Nederlandse Spoorwegen zouden heel wat kunnen opsteken van het crisisbeleid van rederij Wagenborg. Ik kan me namelijk voorstellen dat je in een gestrande trein ook best een lekkere bal kunt gebruiken. Als de conducteur je dan ook nog komt toedekken met een dekentje, wordt het vast net zo gezellig als op die veerboot. En laat dan die herfstbladeren, sneeuwstormen, ijzel, brandjes, herstelwerkzaamheden, wisselstoringen, donder en bliksem maar komen.

Vandaag het recept voor een gehaktbal die je kunt eten in goede en slechte tijden.

Gehaktballen met een Indisch tintje

Voor 4 personen

½ pond biologisch rundergehakt

1 ei

kleine ui, fijngesnipperd

2 tl sambal manis

scheutje ketjap asin

zout

versgemalen zwarte peper

klont roomboter

Alle ingrediënten, behalve de boter, door elkaar kneden en met vochtige handen 4 stevige ballen vormen. Boter verhitten in een braadpan tot het schuim begint weg te trekken. Ballen in de pan leggen, iets platdrukken en laten bakken tot de onderkanten bruin zijn en gemakkelijk los komen van de bodem. Pan af en toe bewegen zodat de boter rond de ballen drijft. Gehaktballen keren en de andere kant bruin bakken. Scheutje water toevoegen, deksel schuin op de pan leggen en 10 minuten laten sudderen tot de gehaktballen gaar zijn.

Niks aan de hand in Pompei

Vandaag is er voor de tweede keer in Pompei iets ingestort. Begin deze maand viel er al een gladiatorenschooltje om, dit keer is het een 12 meter lange muur rond het Casa del Moralista.

Deskundigen geven de schuld aan de Italiaanse overheid die door bezuinigingen onvoldoende geld zou uittrekken om Pompei overeind te houden. En nu is de minister van Cultuur, Sandro Bondi, een beetje boos en vindt dat iedereen maar ’s op moet houden met deze ‘nutteloze paniekzaaierij’.

Het is interessant hoe Bondi reageert op deze kwestie. Terwijl in Pompei de ene muur na de andere wegspoelt, blijft hij roepen dat er niets aan de hand is. En ook dat er een heel legertje deskundigen de boel in Pompei ‘nauwlettend in de gaten houdt’. En daar bedoelt hij dan blijkbaar mee dat een heel legertje deskundigen nauwlettend in de gaten houdt hoe een van de belangrijkste cultuurhistorische monumenten van zijn land in stukken en brokken valt.

Het is te hopen dat de mijnheer Bondi binnenkort bij zinnen komt en wat metselaars aan het werk zet. Maar misschien dat de Italiaanse minister van Cultuur gewoon niet zo veel cultuur ziet in een met as bedekte stad uit de 7^e eeuw voor Christus. Of dat hij zich liever bezig houdt met beeldhouwwerken en schilderkunst, zaken die niet dreigen weg te spoelen als het hevig regent. Wat dat betreft zou het mij niet verbazen als Bondi stilletjes hoopt op een vulkaanuitbarsting die heel Pompei – inclusief observerende deskundigen - voorgoed onder een dikke laag as legt.

Vandaag, als eerbetoon aan dat wat nog wel overeind staat in Pompei, het recept voor een explosief dessert.

Vulkaanijstaart

Voor 6 personen

1 liter vanilleijs van goede kwaliteit

8 dungesneden plakken roombotercake

2 el Cointreau

4 eiwitten

150 g fijne kristalsuiker

halve eierschaal gevuld met Cointreau

Neem het ijs uit de vriezer. Besprenkel de plakken cake met de Cointreau en bekleed er een diepvriesbestendige, ronde kom mee. Schep het ijs op de cake, druk het zo stevig mogelijk aan, snijd de cakeranden bij en bekleed de bovenkant van het ijs met de resterende plakken cake. Zet in de vriezer.

Verwarm de grill voor op de hoogste stand. Klop in een brandschone kom de eiwitten bijna stijf. Voeg lepel voor lepel de suiker toe en blijf kloppen tot het eiwit glanst en stijf is. 

Neem het ijs uit de vriezer. Stort voorzichtig op een serveerschaal en bestrijk royaal met het geklopte eiwit. Zet de taart ongeveer 3 minuten onder de grill (blijf erbij!) tot het eiwit hier en daar bruin is. Druk voorzichtig de eierschaal bovenop de ijstaart, vul met Cointreau en steek de likeur aan. Beweeg de taart voorzichtig heen en weer zodat de brandende likeur over het eiwit stroomt. Doe het licht uit en serveer direct aan de opengevallen monden die aan tafel zitten.

Winston kon er niets aan doen

Nee, we gaan vandaag niet flauw doen over Winston Gerschtanowitz. U weet wel die man die per ongeluk op de verkeerde bel drukte en daarmee de Nationale Postcode Loterij dwong 460.000 euro twee keer uit te keren. Nee, we laten Winston gewoon met rust. Want als er iemand is die het de komende weken, zoniet maanden, naar zijn hoofd geslingerd krijgt dat er een paard in de gang staat, is hij het wel.

Het was niet eens Winston’s schuld dat hij op die verkeerde bel drukte. Dat was een foutje van de redactie. Zoiets kan gebeuren natuurlijk. Maar ik kan me zo voorstellen dat degene die Winston het verkeerde huisnummer doorspeelde, niet lang meer op miljoenen hoeft te jagen. Die hebben ze natuurlijk gelijk de laan uitgestuurd. En ‘m een lege koffer nagegooid.

Het is fideel van de Postcodeloterij dat ze die prijs nu twee keer uitdelen. Je hebt al heel wat te verwerken als Winston bij je aanbelt en je 460.000 euro overhandigt. Maar wat giert er dan wel niet door je lijf als Winston die 460.000 euro de volgende dag weer op komt halen en bij je buurvrouw aflevert? Ik denk persoonlijk dat je dan wilt doen waarmee de heer Lucassen ook altijd zijn buren bedreigde: een grote plas in de brievenbus.

Vandaag, voor hen die het wat minder hebben dan al die mensen die 460.000 euro hebben gewonnen: armeluiskaviaar.

Armeluiskaviaar

3 aubergines

3 el olijfolie

2-3 el gehakte bladpeterselie

1 teentje knoflook, geperst

1 tl gemalen komijn

sap van 1 citroen

geroosterd sesamzaad

zout

zwarte peper

Verhit de grill op de hoogste stand. Leg er de aubergines onder tot de buitenkanten zwart zijn en blazen vertoont. Verwijder de schil onder stromend koud water. Druk zoveel mogelijk vocht uit de aubergines.

Prak de aubergines met een vork  of stamp ze fijn in een vijzel. Voeg beetje bij beetje de olijfolie toe. Breng op smaak met de resterende ingrediënten. Serveer met geroosterde pitabroodjes.

Een Arena vol kroontjes

‘Als voorbereiding op de troon zou ik het begrijpen als ze komen kijken wat en vooral hoe Nederland beweegt’. Met deze uitspraak in de Telegraaf hoopt zanger Gordon prins Willem Alexander en Maxima naar een concert van de Toppers te lokken. Gordon en zijn vriendjes dromen van een ‘goud-witte Arena vol kroontjes’. En het zou helemaal toppie zijn als Willem-Alexander en zijn vrouw ook konden komen.

Het zal me niet verbazen als de droom van de Toppers werkelijkheid wordt. Ik heb zo het idee dat WA en Maxima niet kunnen wachten om zich met kroon en al in de Arena te storten. Die zijn na het lezen van het bericht vast naar hun walk in closet gerend om direct een goud-witte outfit en bijpassend hoofddeksel uit te zoeken. En Maxima leert nu alle liedjes van Andre Hazes, ABBA en Elvis uit het hoofd.

Het thema ‘royal’ werd de Toppers mede ingegeven door het aanstaande huwelijk van prins William en Kate Middleton. Misschien dat ze die dan ook nog wel uitnodigen. Zou ook leuk zijn voor WA en Maxima. Die kunnen dan als afgevaardigden van het Nederlandse koningshuis zelf aan de Britse royals laten zien wat en vooral hoe Nederland beweegt. 


Vandaag een recept voor een koninklijk toetje in goud en wit.

Banana royale

50 g bruine basterdsuiker

50 g boter

½ tl gemalen kaneel

¼ tl gemalen nootmuskaat

3 grote bananen, geschild, in plakken

vanilleijs

Meng in een koekenpan de suiker, boter, kaneel en nootmuskaat. Laat op halfhoog vuur smelten tot het mengsel kookt. Laat roerend 2 minuten koken. Neem van het vuur, voeg de gesneden bananen toe, roer voorzichtig zodat de bananen bedekt zijn met de karamel. Laat op laag vuur nog 2 minuten zachtjes pruttelen zodat de banaan wat zachter wordt. Serveer met vanilleijs.

Papa Obama

President Obama heeft twaalf hechtingen in zijn lip. Tijdens een potje basketbal sloeg de programmadirecteur van het Congressional Hispanic Causus Institute een elleboog in zijn gezicht. Obama werd bloedend afgevoerd. En terwijl hij op de dokterspost van het Witte Huis werd dichtgenaaid, haalden zijn vrouw en dochters de kerstboom op.   

Ik heb een beetje medelijden met de Amerikaanse president. En dat is niet om z’n lip. Ik vind het zielig dat hij de hele tijd de doldrieste huisvader moet uithangen, terwijl hij heus wel wat anders aan zijn hoofd heeft. Maar blijkbaar moet er worden geknutseld aan zijn kelderende imago. En daarom trekken zijn pr-adviseurs allemaal huiselijke attributen uit de kast. Deze week waren de kalkoenen, basketballen en kerstbomen aan de beurt.

Ik hoop voor de president dat hij nu gewoon weer even aan het werk mag. En dat Michelle en zijn dochters hun zorgvuldig gestylde pakjes voorlopig in de kast mogen laten hangen. Maar met de feestdagen in aantocht ben ik bang dat Obama en familie nog wel een paar keer zullen moeten opdraven. Als er binnenkort een kudde rendieren graast op het gazon van het Witte Huis, weet ik wel hoe laat het is.

Vandaag een recept voor een pittige soep die je ook door een rietje kunt eten.

Rode linzensoep

Voor 2 personen

1 el olie

1 ui, gesnipperd

1 teentje knoflook, fijngehakt

2 grote wortels, geraspt

1 tl rode currypasta

½ tl gemalen komijn

150 g gedroogde rode linzen

1 l groentenbouillon (van biologische bouillonblokjes, natuurwinkel)

2 el Griekse yoghurt

verse korianderblaadjes, grofgehakt

Verhit de olie in een grote pan en bak de ui, knoflook en geraspte wortel tot de groenten wat zachter zijn.

Voeg de currypasta en komijn toe en bak 1 minuut mee. Voeg de linzen en bouillon toe en breng de soep aan de kook. Draai het vuur laag en laat de soep ongeveer 15 minuten koken of tot de linzen zacht zijn. Pureer met een staafmixer en schep in kommen. Schep in elke kom een klodder Griekse yoghurt en bestrooi met koriander.

Gratie tot knuffelkalkoen

Het is vandaag Thanksgiving en daarom heeft president Obama een kalkoen gratie verleend. Courage heet ‘ie, de kalkoen, maar waar hij die naam aan te danken heeft is mij niet helemaal duidelijk. Persoonlijk zou ik ‘Lucky Bastard’ toepasselijker vinden. Aan hem wordt immers niet gekluift.

Volgens mij stond president Obama niet zo erg achter het ritueel. Hij maakte wat suffe grapjes, zwaaide wat naar die kalkoen en toen stortten zijn dochters zich op het beest. Ik denk dat de president Courage veel liever met de pootjes omhoog op de eettafel had gezien. Maar dat kon ie natuurlijk niet zeggen waar z’n dochters bij stonden.

Courage mag nu de rest van zijn leven slijten in Disneyland. Samen met een lotgenoot die als stand-in fungeerde (voor het geval dat Courage het Witte Huis zou onder poepen denk ik).

Ik weet niet wat ik liever deed als ik een kalkoen was. Met een lekker bruin korstje op tafel staan of fungeren als knuffelkalkoen in een pretpark. In beide gevallen zou ik tegen Courage willen zeggen: faith and courage my boy, courage and faith.

Vandaag voor iedereen die zijn kalkoen geen gratie verleent een recept voor de bijbehorende saus.

Cranberrysaus

1 zakje verse cranberry’s

het sap van 1 sinaasappel

150 g suiker

klein teentje knoflook, zeer fijngehakt

1 tl rozemarijn

2 tl mierikswortel (uit een potje)

zout

zwarte peper

Cranberry’s met het sinaasappelsap, een scheutje water en de suiker laten koken tot een compote. Knoflook toevoegen en kort laten meekoken. Op smaak brengen met rozemarijn, mierikswortel, zout en peper.

Bellen met God

In Den Bosch is een engel die staat te bellen met een mobiel. Het is echt waar. Ze zou in december een plaatsje krijgen op de gerestaureerde Sint-Janskathedraal in Den Bosch. Als een verrassing. Maar nu de verrassing is verklapt, stelt het kerkbestuur voor straf de plaatsing uit tot het aller-allerlaatste. En dat is in april 2011, als de restauratie wordt gevierd.

De engel is 1,25 meter hoog en helemaal gemaakt van zandsteen. Ze lijkt een beetje op koningin Beatrix vind ik. Bea heeft ook zo’n ronde kin en van die hoge wangetjes. Maar onze koningin staat denk ik niet te bellen met een baksteen. Want zo ziet dat mobieltje er namelijk uit. Een baksteen met één toets. ‘Voor een directe verbinding met God’, legde beeldhouwer Ton Mooy gisteren uit. Hahaaaaaaaaaaa!

Ik vind het een prachtig initiatief, die bellende engel. Ze wordt vast net zo beroemd als Manneke Pis. En dan komen er uit wijde omtrek toeristen om haar vast te leggen. Met hun mobieltje.

Ik hoop dat beeldhouwer Mooy nog meer engelen voor ons gaat hakken. Een hele serie op de kathedraal. Ik kijk nu al halsreikend uit naar de editie met I Pad.

Vandaag een recept voor een soep die smaakt alsof … ja precies.

Pompoensoep met duivelsdrek

Voor 4 personen

1 kleine pompoen van ongeveer 1,5 kg (flessenpompoen of zo’n kleine oranje), ongeschild, in parten, pitten verwijderd

1 el plantaardige olie

25 g boter

1 ui, gesnipperd

1 l groenten- of kippenbouillon (van biologisch bouillonblokje)

4 dl halfvolle melk

1 afgestreken tl duivelsdrek (asafoetida*)

½-1 tl gemalen komijn

1 el vloeibare honing

zout

versgemalen zwarte peper

*Indiase specerij, verkrijgbaar bij Aziatische voedingswinkels

Oven voorverwarmen op 240°C. Pompoenparten bestrijken met de eetlepel olie. 30 minuten bakken in de oven of tot de pompoen zacht is.

Intussen de boter verhitten in een grote soeppan. Ui toevoegen en op laag vuur fruiten tot de ui een beetje is verkleurd. Vuur op de laagste stand draaien, deksel op de pan doen en de ui 20 minuten laten stoven. Af en toe roeren.

Neem de pompoen uit de oven en laat de stukken afkoelen. Voeg de bouillon en melk toe aan de pan met ui en laat langzaam aan de kook komen. Schil de parten pompoen, snijd ze in grove stukken en voeg ze toe aan de soep. Op smaak brengen met de specerijen, honing, zout en peper en 15 min zachtjes laten koken. Soep pureren met een staafmixer. Serveren met geroosterde pitabroodjes.

Rotskruiper verslaat oehoe

Er is een ‘fantastisch mooi’ vogeltje ontdekt. In Maastricht, op de Sint Pietersberg. Hij heet rotskruiper en is grijs met zwart met rood. Heel vogelminnend Nederland is in staat van opwinding. En de alleropgewondensten trekken nu massaal naar Maastricht om het beest met eigen ogen te aanschouwen.

De rotskruiper werd ontdekt door vogelaar Arnold Meijer. Die was bewapend met telescoop op zoek naar de oehoe. En precies op het moment dat zijn vrouw kwam aanlopen (ik kan me zo voorstellen dat ze terugkwam van een toiletstop ergens elders op de berg) zag Meijer daar ineens die rotskruiper. En daarmee werd de oehoe van ondergeschikt belang.

Hoe zou dat nu gaan, vraag ik me af. Hordes vogelaars die de Pietersberg beklimmen op zoek naar een vogel die natuurlijk in geen velden of wegen te bekennen is. Want die rotskruiper gaat heus niet zitten wachten tot al die kouwe drukte de berg op komt. Die doet precies wat u ook zou doen als u gestoord werd tijdens een momentje voor jezelf op de Sint Pieter. Die vliegt op en zoekt z’n heil in Duitsland.

Vandaag een recept voor een picknick op de St. Pieter of op welke berg dan ook.

Bieten-linzensalade met geitenkaas

Voor 2 personen

3 gekookte bietjes, in blokjes
1 kleine friszure appel, in blokjes

250 g groene Puy linzen (natuurwinkel)

handvol verse bladpeterselie, grofgehakt

Stuk zachte geitenkaas (Bettine Blanc) of feta, verkruimeld

Dressing:

2 el olijfolie (of meer naar smaak)

1 el (Spaanse) sherry azijn

1 tl rozemarijn
1 tl mosterd

1 el honing

Zet de linzen op in een pan met ruim water (geen zout toevoegen) en kook ze in 20 minuten beetgaar. Spoel de linzen af onder koud stromend water en laat afkoelen.
Roer intussen de ingrediënten voor de dressing door elkaar. Breng op smaak met zout en versgemalen zwarte peper. 
Doe de bietjes, appel en linzen in een kom en schep er de bladpeterselie door. Meng de dressing door de salade en verkruimel er de geitenkaas of feta over. Garneer met nog wat bladpeterselie.

Geen liefdesbeetje

Luis Suarez heeft tegenstander Otman Bakkal gebeten. In zijn schouder. En hij heeft er maar een beetje spijt van.

Ik ben dol op Luis Suarez. Het is een lieverd. Ooit werd hij geïnterviewd door Ivo Niehe en lieten ze zien hoe hij zijn moeder een huis cadeau gaf. Een huis dat ze van haar baantje als schoonmaakster never nooit had kunnen kopen. En Luis' moeder was zo blij, tot tranen geroerd was ze. En Luis op zijn buurt ook. En Ivo ook volgens mij.

Het komt ook door zijn overbeet dat ik Suarez zo leuk vind. Het geeft ‘m iets zachts, iets sulligs. En gek genoeg is dat sullige heel sexy in combinatie met goed kunnen voetballen. Als ik er zo over nadenk hebben we best veel sexy-sullige voetballers in Nederland. Alleen al het nationaal elftal telt heel wat dikke lippen, openhangende monden, kalende hoofden en varkensoogjes. Maar dat valt allemaal weg als we de mannen aan het werk zien. Of als de shirtjes uitgaan. Dan ook.

Maar goed, terug naar dat bijten. Wat ik Luis dolgraag zou willen vragen is of het lekker was. En ook of het bloedde. Ik kan me namelijk nauwelijks voorstellen dat je als je iemand uit woede bijt, dat je dat dan zachtjes doet. Als je boos bent, dan zet je je tanden met volle kaakkracht in die schouder. Je deelt dan geen liefdesbeetje uit.

De KNVB is een vooronderzoek gestart. Ik vraag me af of ze dan ook de schouder van Bakkal onderzoeken. En wat ze dan doen als blijkt dat de tanden van Luis nog steeds te zien zijn. Misschien dat we Suarez de eerstvolgende wedstrijd wel terugzien in zo’n Hannibal Lector helm. Zodat hij zijn woede niet meer kan koelen op de lichaamsdelen van zijn medespelers. Veiligheid voor alles. Maar wel jammer dat die schattige overbeet dan achter tralies verdwijnt.

Vandaag – als eerbetoon aan Luis - een herfstrecept voor schouderkarbonades.

Karbonades met  appel en ui

Voor 2 personen

50 g boter

2 schouderkarbonaden (bij voorkeur biologisch, vraag je slager de karbonaden dik te snijden)

1 grote ui, in ringen

2 kleine Granny Smith appels, ongeschild, elk in 8 parten, klokhuis verwijderd

2 tl fijngehakte verse rozemarijn

1 tl rietsuiker of bruine basterdsuiker

glas cider

2 opgehoopte el crème fraiche

Oven voorverwarmen op 230°C.

De helft van de boter verhitten in een koekenpan. Karbonaden bestrooien met zout en peper en kort aanbraden tot ze aan beide kanten een beetje bruin zijn. Uit de pan nemen. Rest van de boter toevoegen en hierin de uien bakken tot ze een beetje bruin zijn. Stukken appel toevoegen en meebakken tot ze net bruin zijn. Rozemarijn erdoor roeren en op smaak brengen met zout en versgemalen zwarte peper.

Karbonades in een ovenschaal leggen en er de ui en appel over scheppen. Suiker over de appel strooien. Cider erover schenken. Vlees 20-25 minuten in de oven zetten (afhankelijk van de dikte van het vlees). Karbonades uit de ovenschaal nemen, losjes afdekken met folie en even laten rusten. Crème fraiche door de appel en ui roeren en kort meewarmen. Karbonades op borden leggen en de saus erover scheppen. Lekker met aardappelpuree en broccoli.

Meegroeien met Jan

‘Natuurlijk is het omschakelen, maar je groeit daar ook in’ zei Jan Smit toen hij vader werd van baby Emma. Wat zou Jan daar nu mee bedoelen, vroeg ik me af. Dat het best vervelend is dat hij nu niet meer elke avond de bloemen buiten kan zetten in zijn Volendamse stamkroeg, maar god dat kind is er nu eenmaal dus we maken er maar het beste van?

Ik vind het in ieder geval niet de beste quote die je als Neerlands troetelzanger mee geeft aan de Nederlandse pers als je vrouw net is bevallen van je eerste kind. Mooier zou zijn geweest: ‘Ik heb haar nu al ingeschreven voor het Volendams kinderkoor De Zangertjes’. Of: ‘Binnenkort gaat ze mee hoor, op de catwalk’. Of, wat venijniger,: ‘Jolanthe en dat ettertje van d’r mogen hopen dat ze ooit zo’n mooi kind krijgen samen’.

De pers te woord staan is misschien niet Jan’s sterkste kant. Maar hij zal heus blij zijn met z’n dochter en een prima vader zijn. En misschien schrijft hij nog wel ’s een pittige schlager over zijn ervaringen als papa. Al zie ik nu nog niet hoe we hossend en bierdrinkend moeten meedeinen op liederen over luiers, tepelhoedjes en bugaboe’s. Maar daar groeien we misschien wel in.

Jan, gefeliciteerd in ieder geval. Hier een recept voor een hapje dat je Emma kunt geven als ze net zulke mooie tandjes heeft als jij.

Honingmilkshake

1 persoon

3 bollen vanilleijs

1 el vloeibare honing (acacia)

scheutje melk

scheutje slagroom

Mixen in een blender of met een staafmixer. Tussendoor 1 keer goed roeren over de bodem om de honing los te maken.

Troostpasta voor Sylvio

Binnenkort is het toch echt gedaan met Sylvio Berlusconi. Dat is beter voor Italië, maar wel jammer voor ons. Want je kunt van de man zeggen wat je wilt, hij wist met zijn avonturen wel weer wat luchtigheid te brengen in het nieuws. Tussen het geleuter in het kabinet, de bomaanslagen in Irak en herfstblaren op de rails waren de berichtjes over de Italiaanse premier een verademing. En altijd als ik ‘m op de televisie zag, ging ik ervoor zitten. Die lach… dat haar… dat libido…

Zou Berlusconi nou lijden onder zijn ondergang? Zou hij, nadat hij met vijf minderjarige meisjes in een bubbelbad heeft gelegen, zich toch niet een beetje sip terugtrekken in zijn slaapkamer? En starend naar zichzelf in de spiegel boven zijn bed (die moet hij toch hebben?!) denken ‘Dit is toch een beetje jammer allemaal’. Niet dat Sylvio er slecht voor staat of dat hij zich gaat vervelen. Hij kan zich weer volledig storten op z’n oude hobby’s: voetbal, het bedenken van ranzige televisieprogramma’s en het schrijven van Napolitaanse liefdesliedjes.

Maar het gaat om die feestjes. Er ‘in het geheim’ op losketen met meiden, drugs en drank in de hoedanigheid van premier is toch net iets spannender dan dat doen als zakenman of voetbalkoning. En zouden die jonge meisjes die nu om hem heen dartelen, na zijn aftreden in hem niet gewoon weer een 74- jarige oude lul met geverfd haar zien? Dit soort vragen moeten toch af en toe door het hoofd van Silvio schieten. En misschien dat er dan wel, in een moment van zwakte, een traan biggelt over de gladgetrokken wang van de premier. Tijd dus voor troostrijk eten: pasta met gamba’s.

Tagliatelle met gamba’s

Voor 2 personen

6 nestjes eiertagliatelle

2 el olijfolie

1 teentje knoflook, fijngehakt

10 grote rauwe garnalen, gepeld

125 ml slagroom

paar druppels witte truffelolie (flesje, merk Urbani)

Geraspte schil van 1 citroen (+ halve citroen om uit te knijpen)

gedroogde chilivlokken

Zout

versgemalen zwarte peper

Kook de pasta volgens de aanwijzingen op de verpakking in een pan met kokend gezouten water.

Verhit intussen de olijfolie in een diepe koekenpan. Fruit de knoflook op laag vuur (laat de knoflook niet bruin worden). Voeg de garnalen toe en bak ze tot ze net van kleur veranderd zijn. Blus af met een kneep citroensap.

Roer er de slagroom, truffelolie, geraspte citroenschil en een snufje chilivlokken door. Op smaak brengen met zout en peper en kort laten koken. Pasta erbij doen en even doorwarmen. Lekker met rucolasalade.